Archiwum

Nagrodzona cierpliwość

Wagi zwycięstwa 24 maja nie sposób przecenić. Oto prawica wraca z bardzo dalekiej podróży, od razu zdobywając szczyt państwowej hierarchii. Szczyt, który pełni władzy nie daje, ale bardzo duże wpływy już tak. Co ważne, prezydenta Andrzeja Dudy nie da się zaatakować i osaczyć środkami zastosowanymi w latach 2005—2010. Bo to polityk niezwykle medialny. Bo PO jest na fali schodzącej, a nie wznoszącej (o ile nie stoi nad przepaścią). Wreszcie, to już nie jest epizod, wybryk historii: skoro kandydat PiS wrócił do władzy, to nie tak wielu da się namówić na udział w jakiejś nowej odsłonie przemysłu pogardy. Również szanse na objęcie urzędu premiera przez Jarosława Kaczyńskiego są coraz większe. Bo władza nie bardzo ma czego bronić, oczywiście poza interesami. Jak, skoro cała opowieść o szczęśliwej krainie jedynie słusznego kierunku opierała się na pełnej dominacji w kraju? A to już przeszłość. Czy Norman Davies powtórzyłby dziś swoje słowa o PiS jako „sekcie” i „ruchu wywrotowym”? Czy inni powtórzyliby tezy o „rokoszu”? Czy można — jak życzył sobie tego Bronisław Komorowski — „zepchnąć na kompletny margines” środowisko polityczne, które wydało z siebie prezydenta? Nie można. Podobnie jak nie można medialnie stygmatyzować sympatyków opozycji jako „sekty” — bo co to za sekta, która zyskuje poparcie większości? To już ortodoksja.

Kluczem do sukcesu okazały się cierpliwość i konsekwencja Jarosława Kaczyńskiego oraz jego wyborców. Fakt, że ta konstrukcja nie zawaliła się po 2010 r., pozwolił doczekać lepszej koniunktury. Dziś rzecznicy zmiany mają prawo triumfować. Ale też nie powinni zapominać, że to dopiero początek drogi. Już teraz trzeba myśleć o tym, jak skleić podzieloną Polskę, jak wyjść ze spirali odwetu. Tylko prawica może tego dokonać, bo tylko ona uważa nie władzę, ale wspólnotę narodową i państwową za wartość najwyższą.

Jacek Karnowski