Aktualne wydanie

Infantylizm też zabija

To dopiero początek prezydentury Karola Nawrockiego, ale ten

początek, także w sferze polityki

międzynarodowej, jest naprawdę świetny.

3 września robocza wizyta w Białym Domu,

a to będzie niepełny miesiąc od zaprzysiężenia. Wielu przywódców latami czeka na

taką możliwość. Do tego udział w bardzo

ważnej rozmowie z prezydentem Donaldem Trumpem przed kluczowym szczytem

w sprawie przyszłości Ukrainy.

Prezydent Nawrocki jest tam, gdzie zapadają decyzje. Przypomnijmy – premier

Tusk do Kijowa jechał w wagonie drugiej

klasy, a dziś siedzi w przedsionku, i to nie

tylko w obszarze relacji ze Stanami Zjednoczonymi, lecz także w obszarze europejskim.

Nie słychać przecież, by kanclerz Niemiec

Friedrich Merz walczył o niego. Choć to

akurat nie może dziwić. Tusk przestał być

opłacalną inwestycją dla Berlina i Brukseli.

Miał w ręku wszystkie narzędzia, podeptał

konstytucję i ustawy, sięgnął po twarde represje, a jednak przegrał najważniejszą bitwę, tę z 1 czerwca. Teraz słyszy: „Co jeszcze

musiałbyś mieć, żeby wygrać? Na co jeszcze

mielibyśmy ci pozwolić, by twój kandydat pokonał polskich patriotów?”. Premier nie ma

na to pytanie wiarygodnej odpowiedzi. Wie,

że jego upadek jest kwestią czasu.

Niech nam nie umknie istota sprawy: wyeliminowanie Tuska z zasadniczej rozmowy

w sprawie przyszłości Ukrainy to kolejne

potwierdzenie, że w tak niebezpiecznym

momencie dziejowym polski premier i szef

polskiej dyplomacji są osobami, z którymi

władze USA, naszego najważniejszego sojusznika, nie chcą mieć nic do czynienia.

Do tego stopnia, że prezydent Trump osobiście decyduje: chcę na linii telefonicznej

prezydenta Nawrockiego, nie chcę premiera

Tuska. To więcej niż polityczny policzek – to

cios owadze być może nokautującej wdłuższej perspektywie.

Niestety to także czynnik, który szkodzi

interesom naszego państwa. Bo relacje zUSA

nie są polem PR-owej rozgrywki – one są polem, na którym decyduje się kwestia naszej

niepodległości. Kto tego nie rozumie, kto bez

uzasadnionej przyczyny trzyma na placówce

wWaszyngtonie osobę niemile tam widzianą,

ten kupczy sprawami zasadniczymi.

W tle mamy aferę KPO, który to skrót

niektórzy rozwijają jako „Koryto Platformy

Obywatelskiej”, inni – „Kasa Platformy

Obywatelskiej”, a jeszcze inni – „Koniec

Platformy Obywatelskiej”. Wkażdym razie

to naprawdę gruba afera. Pieniądze trafiły

do swoich, a informacja o sierpniowym

„złotym deszczu” była starannie skrywana.

Nie przeprowadzono żadnej akcji informacyjnej, zabrakło kampanii w mediach czy

w internecie. Była informacja dla wybranych, po linii politycznej, środowiskowej.

Przykładów aż nadto. Rząd z jednej strony

twierdzi, że afery nie ma, z drugiej – zwala

winę na poprzedników, a co więcej, ustami

minister Pełczyńskiej-Nałęcz grzmi o „grupie twitterowych, netowych aferzystów,

którzy rozkręcają antyunijną, antyfunduszową hecę z ogromną szkodą dla samego

projektu, jak i beneficjentów”. Te  słowa

zostaną zapamiętane, bo zabrzmiały wyjątkowo kiepsko. W XXI w. nie można sądzić, że wydawanie pieniędzy – które są

przecież pożyczką – na prywatne jachty,

solaria, kluby dla swingersów przejdzie bez

echa. Że uznamy, iż „taki mamy klimat”, tak

ma być, wszystko jest w porządku. Nic nie

jest w porządku, Polacy mają prawo się

oburzać.

Ale nasze oburzenie powinno sięgać

głębiej niż w przypadku oczywistych „wałków” w tej sprawie. Powinniśmy się oburzać na bezdenną głupotę całego projektu

rozdawania pieniędzy na dobra luksusowe,

na przedsięwzięcia, które nie przyniosą

polskiej gospodarce żadnej długofalowej

korzyści, które nie są związane choćby nawet z iluzoryczną szansą na trwały rozwój,

na innowacyjność. Tak pieniądze wydają

bardzo prymitywne plemiona: na błyskotki, bieżącą konsumpcję, bez żadnego

planu, bez przemyślenia. Ot, rozrzucenie pieniędzy nad wybranym obszarem.

Takie państwo nie ma prawa przetrwać

w coraz bardziej brutalnym świecie. Ten

skrajny infantylizm to w długiej perspektywie poważne zagrożenie dla naszej państwowości. Zagrożenie równie wielkie co

agresja zewnętrzna. To już zresztą widać

w liczbach opisujących lawinowo rosnący

deficyt w finansach państwa.

Jacek Karnowski