Archiwum

Cztery błędy Tuska

Premier Donald Tusk przedstawił
swoją drużynę „komandosów”,
swoich konkwistadorów, swoich
„kolarzy z Tour de France”, jak sam to ujął
w nieznośnie napuszonym przemówieniu.
Zapewniał, że jeszcze można wygrać, że
nic się nie skończyło, nie rozstrzygnęło,
że trzeba wstać po upadku i jechać dalej.
Całość wyglądała niczym spotkanie grupy
terapeutycznej, która próbuje się pozbierać
po traumie 1 czerwca. Sądząc po minach
zebranych, premier mało kogo przekonał.

Dzień później prezydent Andrzej Duda
wręczył nominację. Mówił koncyliacyjnie,
nawet przyjaźnie, kierując słowa zachęty do
troski o dobro wspólne pod adresem ludzi,
którzy pokierują naszym państwem. W odpowiedzi
premier Tusk znów zaserwował
swoje główne i właściwie jedyne danie.
Znów zadął w wojenny róg, znów zapowiedział
dalsze represje, zemstę i pielęgnowanie
podziałów. Widzi swoją jedyną szansę
w wojnie polsko-polskiej. Wciąż liczy, że złe
emocje i wzajemna nienawiść dadzą mu kolejne
lata u władzy. Tak jakby nie rozumiał,
że to już za nami, że to już nie zadziała. Bo
Rafał Trzaskowski przegrał nie dlatego, że
było za mało „rozliczeń”, ale z tego powodu,
że miały być one zamiast dobrego rządzenia,
a nie obok.

Na tym zasadniczym polu Tusk nie ma
już żadnych szans. Żadnej nominacji –
naprawdę żadnej – nie można uznać za
wzmocnienie. W kilku przypadkach ministrowie
to ofiary swego rodzaju łapanki,
a może nawet losowania. Ta drużyna (o ile to
wciąż jest drużyna) nie podejmie – bo z powodu
braku kompetencji podjąć nie może
– konkurencji z opozycją na pomysły, koncepcje
rozwojowe w sferze troski o naród
i państwo. Dowodem niech będzie fakt, że
po półtora roku sprawowania władzy ekipa
Tuska chwali się wyłącznie osiągnięciami
PiS: barierą na granicy, wiatrakami na Bałtyku,
lokomotywą wodorową, zbrojeniami,
a także lotem Polaka w kosmos. Bo ten lot
też zaplanował i załatwił rząd poprzedników,
za co był ostro atakowany przez obecnie
rządzący obóz.

Wojna z prezydentem Karolem Nawrockim
– a do niej wyraźnie szykuje się Tusk
– nie będzie dla niego łatwa. Nowy prezydent
to człowiek silny, z bardzo mocnym
mandatem. Wygrał w skrajnie trudnych
warunkach, zdecydowanie, o siekierę, a nie
o włos. Co bardzo ważne, wygrał za sprawą
sojuszu młodych i starszych. To naprawdę
ma znaczenie.

Wracając do władzy, Tusk popełnił cztery
wielkie błędy w ocenie sytuacji. Po pierwsze,
nie spodziewał się zwycięstwa Donalda
Trumpa, co gwałtownie pogorszyło jego pozycję
międzynarodową i gwałtownie zredukowało
przyzwolenie na wprowadzanie
w Polsce białoruskiego zamordyzmu. Po
drugie, nie zakładał, iż Jarosław Kaczyński
znajdzie i wystawi kogoś takiego jak Karol
Nawrocki i że ten kandydat złapie tak
wyjątkowy kontakt z tak różnymi grupami
wyborców, co pozwoli mu się wyrwać z uwikłań
struktury politycznej. Po trzecie, nie
sądził, że sympatycy PiS, polscy patrioci,
dadzą dwadzieścia kilka milionów na kampanię
wyborczą kandydata obywatelskiego
po tym, gdy minister Andrzej Domański postanowił
administracyjnie uderzyć w największą
partię opozycyjną. I po czwarte,
zakładał, że prawica zostanie zepchnięta
do medialnych nisz. Tymczasem powstały
trzy duże ośrodki (dwie telewizje i silny kanał
internetowy), które podważyły monopol
nadwornych mediów III RP. Z pierwszymi
trzema pomyłkami w ocenie Tusk nie może
już nic zrobić. Czwartą wciąż może próbować
skorygować, uderzając w niewygodne
organizacje medialne. Sądzę, że mu się nie
uda, ale uważam też, że będzie próbował.

Przed Polską trudne miesiące, ale już
w cieniu zasadniczego przełamania. Dni
premiera Tuska są policzone. Także dlatego,
że miał w ręku wszystko, a mimo to
przegrał. Kto z jego patronów będzie dalej
chciał w niego inwestować, skoro już nie
jest skuteczny? Co jeszcze musiałby mieć
w ręku, by wygrać? Jakie prawa i zasady
musiałby jeszcze podeptać?

Polska wychodzi z choroby, w którą
wpadła w 2005 r. za sprawą powyborczej
złości Tuska i jego decyzji o wywołaniu zimnej
wojny domowej. Wychodzi, bo zawsze
byli ludzie, którzy rozumieli nikczemność
i podłość tego pomysłu. Teraz historia przyznaje
im rację.

Jacek Karnowski