Archiwum

Podróbki bywają groźne

Czy inicjatywa Ryszarda Petru ma szanse odnieść sukces, a jej ludzie wejść do Sejmu, a może nawet odegrać po wyborach istotną rolę? Obserwatorzy są raczej sceptyczni. Podkreślają, że samemu Petru brakuje charyzmy. Że stojące za nim postacie patronów nowego ugrupowania (Balcerowicz, Olechowski) raczej odpychają, niż przyciągają. Że propozycja radykalnie wolnorynkowa może pociągnąć jedynie niewielu wyborców, a z kolei jej łagodzenie, odejście w stronę merytorycznością la późny Tusk (Petru, zdaje się, próbuje tego manewru) może być propozycją dla wszystkich, czyli dla nikogo.

Wszystko to prawda, a jednak nie lekceważyłbym Petru. I nie tylko dlatego, że — jak widać, słychać i czuć — stoją za nim poważne pieniądze (sektor bankowy?). I równie poważne nadzieje elitarnych środowisk, które w sytuacji sypania się PO pragną stworzyć sobie nowy polityczny wehikuł. Nie wykluczałbym, że przy pewnym obrocie spraw właśnie Petru mógłby uniemożliwić objęcie władzy przez PiS, nawet po wyborczym zwycięstwie tej partii.

A to dlatego, że (chyba niezbędnym) koalicjantem PiS miałoby być nowe ugrupowanie Pawła Kukiza. By odegrać taką rolę, musi ono jesienią odnieść wyborczy sukces w skali zbliżonej do obecnych, bardzo korzystnych dla kukizowców sondaży. Sądzę, że właśnie na tym kluczowym odcinku Petru może (choć oczywiście nie jest to oczywiste) utrudnić realizację tych planów.

Bo wcale nie jestem pewien trwałości wyborów tych, którzy głosowali na Kukiza, a dziś, ankietowani, zapowiadają poparcie w październiku jego list. Zauważmy, że ci wyborcy wcale nie są
tak jednoznaczni, jak wielu wydaje się sądzić, a ich antysystemowość jest wprawdzie emoemocjonalna, ale zarazem daleka od konsekwencji. Po pierwszej turze powszechnie uważano, że zdecydowana ich większość w sposób naturalny poprze Dudę. Tymczasem kandydata PiS poparła istotnie większość kukizowców, ale wcale nie przygniatająca. Wielu zostało w domu, a zastanawiająco dużo spośród nich (choć mniejszość) zagłosowało na Komorowskiego.

Czy w tej sytuacji można uznać za oczywiste to, że duża część tak labilnej i nieokreślonej, a w dodatku, jak się wydaje, w sporym odsetku niechętnej PiS masy na pewno okaże się odporna na agitację Petru, który przecież też przedstawia się jako „bojownik o wielką zmianę”?

Powtórzmy — to nie jest perspektywa oczywista, ale nie nieprawdopodobna. Obóz IV RP nie powinien lekceważyć tego zagrożenia. Bo podróbka zmiany czasami może uniemożliwić zmianę prawdziwą.

Piotr Skwieciński