Aktualne wydanie

Podnieśliśmy głowy

Obserwując ceremonię zaprzysiężenia nowego
prezydenta Karola Nawrockiego,
wróciłem myślami do 18 kwietnia 2010 r.,
gdy podczas pogrzebu śp. pary prezydenckiej ówczesny
przewodniczący Solidarności Janusz Śniadek
wypowiedział pamiętne słowa: „Wyśmiewani
za niemodny patriotyzm, wierni Bogu i ojczyźnie
podnieśliśmy głowy”. Tak było wówczas, po straszliwej
tragedii smoleńskiej, i coś podobnego dzieje się
w Polsce obecnie. W obliczu śmiertelnego zagrożenia
dla polskiej państwowości, w obliczu gardłowych
zagrożeń cywilizacyjnych, Polacy zostali zmuszeni
do uświadomienia sobie, że rozstrzyga się coś więcej niż zwykły
demokratyczny wybór polityczny. Rozstrzygały się sprawy
absolutnie podstawowe, tak jak w czasie średniowiecznych
bitew, gdy w wyniku jednej klęski znikały z mapy i państwa,
i całe narody. I jeszcze dziś, co podkreślił ostatnio Jarosław Kaczyński,
wciąż nie zdajemy sobie sprawy z wagi zwycięstwa odniesionego
1 czerwca 2025 r. Wciąż nie dociera do nas, jak wiele
leżało na szali. Mamy nowego prezydenta, który zbudował siebie,
który przeszedł drogę z robotniczej dzielnicy Gdańska do
pałacu prezydenckiego, bazując na miłości do polskiej historii.
To jest źródło jego siły, jego determinacji. To człowiek, którego
patriotyzm jest bezwarunkowy i stanowi centralny punkt
myślenia. Polskość, u wielu popękana, skalana zwątpieniem
i kompleksami, jakże często traktowana jako etap pośredni do
emigracji duchowej bądź fizycznej (do której wychowuje swoje
dzieci duża część polskiej klasy średniej), u nowego prezydenta
występuje w formie możliwie najczystszej, bezdyskusyjnej. Jest
jego najważniejszą tożsamością. Właśnie tego potrzebuje dziś
Polska. To coś miał także prezydent Lech Kaczyński. Do dziś
czerpiemy z tego źródła, bo to tamta prezydentura dała patriotycznej
Polsce siłę do podjęcia tej długiej walki o trwanie
naszej ojczyzny, o jej wyniesienie do europejskiej pierwszej ligi.

Rozpoczynająca się prezydentura też da Polsce nowy,
mocny impuls. Wszyscy poczuliśmy to 6 sierpnia: to, co
obecnie dzieje się w Polsce, to znacznie więcej niż celebracja
politycznego zwycięstwa. Z całą pokorą wobec wielkiego
zrywu Solidarności i dziś czuć podobne „promieniowanie”.
Chcemy być wspólnotą, chcemy być lepszą wspólnotą. Władza
za wszelką cenę będzie chciała zniszczyć ten wiatr, ale
sądzę, że już się jej nie uda.

W osobie prezydenta Karola Nawrockiego pojawił się
na scenie polityk niezwykle mocny, w którym nie widać ani
krztyny strachu. Pojawił się polityk nieprawdopodobnie zdolny.
W ciągu kilku miesięcy doszedł do perfekcji. W ciągu paru
godzin wygłosił z głowy cztery piękne, różne wystąpienia, okraszone
licznymi cytatami, i nie popełnił nawet najmniejszego
błędu. Ani razu nie stracił wątku, ani razu nie stracił płynności,
choćby na sekundę. Zapowiedział obronę interesów państwa,
obronę konstytucji, ładu prawnego, wypunktował nędzę i mizerię
ekipy Donalda Tuska, która choć bardzo się starała, nie była
w stanie przykryć wiarygodną maską poczucia, że zostało jej
niewiele czasu i nie ma już ratunku. Sam premier zdobył
się jedynie na „miniorędzie”, w którym przemówił
nie jak ktoś kierujący rządem całej Rzeczypospolitej,
ale jak lider politycznej sekty, już nieukrywający, że
jego cele są nieprzyzwoicie partykularne. W tle jest
rozpacz, że dawne zaklęcia po prostu nie działają, nawet
jeśli założy się starą białą koszulę z pustym sercem
na piersi. Na naszych oczach umiera najbardziej
nikczemna operacja polityczna nowożytnej Polski,
porównywalna może tylko z wprowadzeniem stanu
wojennego. Umiera diabelski pomysł, którego sednem
było wywołanie wojny domowej w celu zdobycia
i utrzymania władzy. Donald Tusk wprowadził ten pomysł
w życie w 2005 r. i trzymał się tego kursu bez żadnych odstępstw
przez następne dwie dekady. Sporo wygrał, sporo wygrali nasi
wrogowie, wszyscy kosztem Polski.

Mamy nowego prezydenta – Karola Nawrockiego. Ale nie
byłoby go, nie byłoby tej pięknej wiktorii, gdyby nie decyzja
Jarosława Kaczyńskiego o wskazaniu nieznanego kandydata.
Jak opowiadał mi ważny polityk PiS, decyzja została podjęta
wbrew ogromnej większości liderów partii. Decyzja osobista,
związana z ogromnym ryzykiem. Dziś wiemy, że była
ona więcej niż słuszna. To ta decyzja uratowała Polskę przed
powtórką z II połowy XVIII w.

Jacek Karnowski