Archiwum

Ambicja, czyli różnica

III RP miała wiele twarzy i wiele odsłon, ale jedno nigdy się nie zmieniało: ta formacja ustrojowa nie grzeszyła ambicją. Precyzyjniej: bardzo rzadko deklarowała jakąkolwiek ambicję, o realizacji planów nie mówiąc. Wszystko miało się toczyć samo, jakakolwiek próba poprawy sytuacji uważana była za w zasadzie bezsensowne, a nawet szkodliwe zajęcie. IV RP próbuje. Poprawia sytuację milionów rodzin, buduje mieszkania, zabrała się do kreowania polskiego kapitału i odbudowy przemysłu. Konkretnych kształtów nabierają wielkie inwestycje, takie jak budowa kanału przez Mierzeję Wiślaną. Nie należy zapominać o uzdrawianiu wymiaru sprawiedliwości (dotąd biernego w obliczu wielu krzywd), przywracania właściwych funkcji szkole czy likwidacji sfer faktycznie zwolnionych z podatków. III RP właściwie nie podejmuje polemiki, bo kompromitacja liberalizmu antypaństwowego jest już oczywista. Więcej — teraz III RP ambitne plany często formalnie popiera, zapewnia, że ona też chce, ale lepiej, sprawniej, taniej. To zwykłe oszustwo. Bo jednocześnie jesteśmy świadkami coraz agresywniejszych prób rozhuśtania sytuacji za pomocą prowokacji, jawnego kłamstwa. Dziwić się nie należy, bo jeśli się okaże, że Polska może być krajem ambitnym, powrotu do „tego, co było” już nie będzie.

Jacek Karnowski