Archiwum

To teraz zdajemy egzamin

Równo rok temu Polska, Europa i świat stanęły w obliczu niebezpieczeństwa nieznanego od kilku pokoleń: pandemii, która zagraża życiu i zdrowiu milionów ludzi. W niemal każdym kraju społeczeństwa odpowiedziały tak samo: pięknymi gestami solidarności, troską o najbardziej narażonych, wsparciem dla służby zdrowia, dyscypliną w realizowaniu zaleceń władz. Dziś, gdy minął rok, coraz trudniej o tego typu postawy. Wiele osób ma poczucie, że ktoś kradnie im spory kawałek życia. Narastają irytacja, zmęczenie, frustracja. Pojawia się lekceważenie przepisów, któremu towarzyszy także wiara, że istnieją ścieżki na skróty, proste i łatwe do zastosowania, za pomocą których można oddalić zagrożenie. Wciąż popularne są też teorie bagatelizujące zagrożenie, bez zwracania uwagi na otaczającą nas bardzo smutną, a chwilami wręcz tragiczną rzeczywistość.

W ciągu ostatniego roku często używaliśmy słowa „egzamin”. Słusznie. Ale tak naprawdę to dopiero teraz ten egzamin zdajemy. Teraz gdy mamy serdecznie dość różnych ograniczeń, gdy płacimy coraz wyższą cenę za kolejne lockdowny. Teraz okazuje się, czy rzeczywiście potrafimy być solidarni, ofiarni, dzielni. Łatwo bowiem o wielkie słowa w sytuacji relatywnie komfortowej. Trudniej o takie postawy, gdy atmosfera gęstnieje, gdy nasze życie uparcie nie chce wracać do tego, co uważamy za normę.

Szansa na normalność wciąż istnieje. Przykłady takich krajów jak Izrael czy Wielka Brytania pokazują, że po zaszczepieniu ponad połowy populacji można zrezygnować z wielu obostrzeń. Szczepionki generalnie okazują się bardzo skuteczne i bezpieczne. Z naukowego punktu widzenia nasza cywilizacja poradziła sobie z nowym zagrożeniem bardzo szybko. Oczywiście, nie można też wykluczyć czarnego scenariusza, a więc takich mutacji wirusa, które skażą nas na kolejne lata ciężkiej walki. Możliwe, że nasz stary piękny świat umarł na zawsze. Ale oby nie

Chrześcijańskie święta Wielkiejnocy, zbiegające się z ostatnią być może wielką falą pandemii, to także dobry moment, by przemyśleć to wszystko, co przyniósł nam ostatni rok, zarówno w kontekście osobistym, prywatnym, jak i społecznym. Czy w czasie przed pandemią świat nie pędził za bardzo? Czy my sami nie gubiliśmy zbyt łatwo smaku codzienności, małych radości, relacji z innymi? Czy nie za mało docenialiśmy – i wciąż nie doceniamy – tego, co dostajemy? Bo przecież w perspektywie wieków żyliśmy – i wciąż żyjemy – w świecie wyjątkowo dostatnim, bezpiecznym, przyjaznym, pełnym możliwości. A mimo to w tak wielu sercach gościł smutek. I chyba nie mogło być inaczej, skoro brakowało sensu. Sensu, którego nasza cywilizacja nie odnajdzie, jeśli nie wróci do swoich chrześcijańskich źródeł.

Jacek Karnowski