Archiwum

Tusk, czyli Berlin

Moment jest historyczny. Ukraina bohatersko walczy o wolność i niepodległość. Ale jest to także wojna o wymiarze globalnym. Wojna, która zdecyduje o losach całego Zachodu, o przyszłości świata demokratycznego. Mogła wybuchnąć na Pacyfiku, mogła tutaj, w Europie, ale to wciąż byłaby w pewnym sensie ta sama wojna.

Stany Zjednoczone, jeśli chcą zachować swoją globalną pozycję, nie mogą przegrać. Bo jeśli oddałyby Ukrainę bez walki albo jeśli Kijów padłby tak szybko, jak na to liczyli najeźdźcy, to Chiny wiedziałyby, że mogą ruszyć po Tajwan i także po więcej – po amerykańskich sojuszników w Azji. Byłyby to procesy nie do odwrócenia.

USA mają więcej woli walki, niż można było sądzić. Ale nie wygrają bez Polski – państwa dziś absolutnie kluczowego dla całego Waszyngtonu, dla NATO, dla tej części Zachodu, która rozumie, jak się rozmawia z tyranią. Polska jest dziś kluczem do wszystkiego, jest w centralnym punkcie światowych szachów. A jednocześnie ma władze, którym nie brakuje ani doświadczenia, ani odwagi, ani wyobraźni. 

Ale Polska potrzebuje też wsparcia. I już je dostaje. Przełomowy werdykt Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zakazał w istocie kwestionowania statusu sędziów przez sędziów, czyli zablokował główny kierunek uderzenia spolityzowanej kasty. Tym samym kończy się wyjątkowo żałosna operacja spolityzowanych sędziów, którzy w obronie „tego, co było”, gotowi byli uderzyć w sam rdzeń polskiej państwowości, czyli w pewność wyroków wydanych w imieniu Rzeczypospolitej. Trzeba jednak zadać pytanie: czy taki sam werdykt zapadłby w innym kontekście geopolitycznym? Czy TSUE cofnąłby się sam z siebie? Można wątpić. I wydaje się też, że pamiętne słowa byłej ambasador USA w Polsce Georgette Mosbacher, która oceniła, iż „sporo z tego, co docierało na Zachód, było efektem rosyjskiej dezinformacji”, nie były przypadkiem. Co ważne: to coś więcej niż powiedzenie, że w obliczu wojny dawne spory nie mają sensu. To powiedzenie, że wściekłe ataki na rząd w Warszawie wynikały z celowej operacji Kremla, przy intensywnym – i kluczowym – wsparciu ze strony naszej opozycji. To nowa opowieść o tym, co było.

Jest nadzieja, że również Komisja Europejska trochę otrzeźwieje i odblokuje należne nam pieniądze z Krajowego Planu Odbudowy, a później ze zwykłych funduszy unijnych. Słychać, że Amerykanie lobbują również w tej sprawie. Oby, bo dziś sytuacja jest kuriozalna: położona na pierwszej linii Polska wydaje duże kwoty na pomoc uchodźcom, rozbudowuje armię i wznosi barierę chroniącą całą Unię, a jednocześnie wciąż obowiązują nałożone na nią sankcje. Taki stan rzeczy Europę po prostu kompromituje.

Czy można się dziwić Stanom Zjednoczonym, że – załóżmy, iż nasze założenia są prawdziwe – wspierają rząd ideologicznie daleki współczesnej Partii Demokratycznej i ekipie prezydenta Joego Bidena? Nie można. Walczące o zachowanie swojej mocarstwowości Stany nie mają wyboru. Cóż jest po drugiej stronie? Coraz bardziej błazeński, uzależniony od taniego grepsu, powoli staczający się na pozycje intelektualne dotąd zajmowane przez Lecha Wałęsę, Donald Tusk? Zresztą to nie tylko o Tuska chodzi, ale o całą jego formację polityczną, tak silnie podporządkowaną niemieckim interesom i wpływom. Dopóki kurs Waszyngtonu nie kolidował otwarcie z Berlinem, nie było problemu, ale dziś, gdy Niemcy okazały się jawnym sojusznikiem Rosji, Amerykanom bardzo nie po drodze z Platformą Obywatelską. Kto wie, czy osłabianie tej formacji nie jest w oczach Białego Domu także rodzajem rewanżu za politykę Berlina? Wykluczyć tego nie można.

Wniosek jest oczywisty: Waszyngton dobrze rozeznał sytuację i w obliczu realnego zagrożenia własnych interesów ma jasną ocenę Donalda Tuska i jego formacji politycznej. Jest to ocena uderzająco zbieżna z tym, co o byłym premierze sądzi polski obóz patriotyczny.

Jacek Karnowski