Archiwum

Oś zmiany

Trochę czasu zajęło nam wszystkim zrozumienie, co oznacza słowo „projekt”, którym od powstania Platformy Obywatelskiej posługiwali się jej funkcjonariusze. Nie partia, nie państwo, nie naród ani nie ojczyzna były tu punktem odniesienia, ale właśnie „projekt”. Dziś już wiemy, co to znaczy. Tak w skrócie: wszystko dla swoich, psie pensje lub emigracja dla pozostałych, pogarda dla interesu wspólnego. Złamano przez te lata wszystkie zasady i przekroczono wszelkie granice. Tak bardzo, że gdy Paweł Kukiz nazwał to wszystko innym (niż pisowski) językiem, gdy zdołał dotrzeć do tych, którym Prawo i Sprawiedliwość obrzydzono — poszli za nim bez wahania w liczbie zaskakująco ogromnej. Śmiesznie wyglądają dziś te wszystkie łamańce wokół Jednomandatowych Okręgów Wyborczych wywieszonych na sztandar przez Kukiza. Wszyscy wiemy (sam mówi nam o tym na stronie 42.), że zawężanie jego przesłania do tego wątku to fałsz. Istotą jest próba odblokowania energii Polaków. Tej samej, którą Platforma miała uwolnić, a którą uwięziła jeszcze bardziej. Oferta Andrzeja Dudy, z którym także rozmawiamy na naszych łamach (strona 22.), nie jest oczywiście programem Kukiza, bo to inni — historycznie i estetycznie — kandydaci, wywodzący się z zupełnie różnych środowisk, ale — porównując obie wypowiedzi — możemy dostrzec, że wspólny mianownik jest całkiem duży. Najważniejsze zaś jest to, że wybór Andrzeja Dudy na prezydenta otwiera perspektywę odblokowania Polski na wielu poziomach. Niesie nadzieję na poważną rozmowę nie tylko o systemie wyborczym, lecz również o podniesieniu przemysłu, powstrzymaniu wyprzedaży majątku narodowego (w tym lasów, co planował Komorowski), skończeniu z polityką zagraniczną uprawianą na kolanach. Czy komuś w Polsce trzeba jeszcze tłumaczyć, gdzie są dziś energia, dynamizm, pragnienie pracy dla Polski, a gdzie zachwyt samym sobą i odganianie problemów Polaków jak natrętnej muchy? Wyborcy Pawła Kukiza — a wiem, że są wśród naszych Czytelników — mogą dzisiaj albo wziąć udział w zmianie Polski, albo zacementować stan obecny. Prosty i jasny wybór. Ale przecież to samo dotyczy zwolenników pozostałych kandydatów. Adama Jarubasa, który całkiem głośno podnosił szacunek do wartości chrześcijańskich, Janusza Korwin-Mikkego wołającego o zdrowy rozsądek, Magdaleny Ogórek, która chciała odnowy. Wybór jest naprawdę prosty: albo „projekt”, w którym coraz mniej tlenu, albo przewrót, który otwiera szanse dla wielu środowisk. Oto oś dobrej zmiany, która objawiła się nam w tych wyborach.