Archiwum

Tego nie da się usprawiedliwić

W kwietniu 2010 r. Ewa Kopacz zapewniała, że władze rosyjskie bardzo profesjonalnie wywiązały się z zadania identyfikacji zwłok osób, które zginęły w katastrofie smoleńskiej. W wywiadzie udzielonym cztery miesiące później „Gazecie Wyborczej” relacjonowała ze szczegółami, jak wyglądały procedury. „Śledczy wypytywał przedstawicieli rodzin o znaki szczególne – pieprzyki, blizny pooperacyjne, koronki zębowe. I pokazywał zdjęcia z fragmentami ciał” – opisywała. Potwierdziła też, że była obecna przy zamykaniu trumien, które później wysyłano do Polski: „Byłam przy tym. Spełniałam prośby rodzin. Przekazały pamiątki rodzinne, by włożyć je do trumny. Włożyłam”. Występując publicznie na naradzie 13 kwietnia w Moskwie, chwaliła swoich rosyjskich partnerów: „Pracujemy jak jedna wspólna rodzina i powiem szczerze, że po raz pierwszy jestem świadkiem tak dobrej współpracy”.

Dziś wiemy, jakie są rezultaty tej „dobrej współpracy”. Szczątki ofiar bezładnie porozrzucane w różnych trumnach, nierzadko zbezczeszczone (przypomnę choćby niedopałek w ciele prezydenta Kaczorowskiego). Ewa Kopacz kłamała: nie było dobrej współpracy, nie było profesjonalizmu, nie było żadnej poważnej identyfikacji zwłok.

I nie jest tu ważna odpowiedź na pytanie, czy Ewa Kopacz nie wiedziała, jak się sprawy mają naprawdę, czy wiedziała, jak jest, ale udawała, że wszystko jest w najlepszym porządku. Ważne, że publicznie zagwarantowała, iż wszystkiego dopilnowano.

Okolicznością obciążającą jest też absurdalny wymóg, aby nie otwierać zalutowanych w Moskwie trumien. Dziś można przypuszczać, że nie otwarto ich, aby prawda o tym, jak wyglądała „dobra współpraca”, nie wyszła na jaw. Czy chodziło o kontynuację „przyjaźni” z Rosją? Czy może o to, aby nie osłabiać szans wyborczych Bronisława Komorowskiego? Jasne jest bowiem, że gdyby w 2010 r. otwarto trumny, zarówno „przyjaźń z Rosją”, jak i prezydenturę Komorowskiego natychmiast diabli by wzięli.

Histeryczny wrzask przeciw otwieraniu trumien i ekshumacjom nabiera teraz zupełnie innego oblicza. Wskazuje bowiem na to, że kryły się za nim polityczna kalkulacja, strach przed prawdą i kompromitacją. Sugeruje również, że liderzy PO mieli świadomość tego, jak w istocie wyglądała identyfikacja ofiar. I że dla utrzymania władzy gotowi byli pójść na wyjątkowo obrzydliwy kompromis z przyzwoitością. Nie da się tego usprawiedliwić. Ludzie za to odpowiedzialni powinni natychmiast odejść z życia publicznego.

Konrad Kołodziejski