Archiwum

Kiepskie perspektywy opozycji

Minął miesiąc od wyborów do Parlamentu Europejskiego. Z tej perspektywy trzy wnioski wybrzmiewają szczególnie mocno.

Pierwszy: w 100 proc. potwierdziły się tezy, że wynik starcia 26 maja narzuci dynamikę kolejnych miesięcy.

Drugi: obóz rządzący zdołał uniknąć najgroźniejszego ryzyka po wielkim triumfie: pychy. Trzeba jeszcze zmierzyć się z groźbą lenistwa.

Trzeci: opozycja nie tylko zmarnowała czas od porażki wyborczej, ale stacza się w zastraszającym tempie. Płaczliwe komentarze Lisa, alarmistyczne listy do „Wyborczej”, zapowiedzi pikiet pod siedzibami partii opozycyjnych organizowanych przez tzw. Obywateli RP – to tylko kilka z wielu sygnałów o tym świadczących.

Warto jeszcze raz spojrzeć wstecz. Podstawową przyczyną porażki Koalicji Europejskiej nie był bowiem – co suflowała natychmiast po 26 maja „Wyborcza” – brak sprawności organizacyjnej. Ani brak plakatów. Ani brak charyzmy lidera. To są wygodne wymówki, by niczego nie zmieniać. Kampania KE nie była w warstwie aktywności aż tak zła, jak się to rysuje. Plakatami zalany był cały kraj (sam widziałem!). A lider, czyli Schetyna, ma swoje deficyty, ale też nie wczoraj je odkryto i nie dlatego poległ.

KE przegrała z innymi czynnikami – porównaniem jakości rządów obecnych z poprzednimi oraz brakiem intelektualnego przepracowania tego, co się stało w roku 2015.

Zamiast uznać wybór Polaków za demokratyczną, uprawnioną zmianę, przyjęto narzucony przez środowiska Michnika (to oni zorganizowali KOD) kurs na starcie o konstytucję i demokrację. W efekcie zmarnowali cztery lata. Gdy to padło, gdy runęła propagandowa konstrukcja polexitu, wszyscy zostali z pustymi rękoma.

To grupa Michnika uznała, że od pierwszego dnia w polskim kotle ma wrzeć, że trzeba lać benzynę i krzesać ogień, nakręcać emocje, eskalować epitety. W efekcie gdy przyszło do wyborów, wszystkie mocne słowa były już zużyte, a ludzie zmęczeni niesprawdzającymi się ostrzeżeniami.

To także „Wyborcza” postawiła sobie za cel zjednoczenie całej opozycji, budując hasło „antypisu”. Zlekceważyli oczywiste ryzyka, czyli ściągnięcie na pokład ekstremistów, utratę sterowności i wiarygodności, odejście od choćby fasady centryzmu PO. Nie dostrzegli, że klasyczna konstrukcja trzech bloków (liberalny, ludowy, lewicowy) byłaby bardziej przekonującą ofertą opozycji.

Co najdziwniejsze, dalej w tę uliczkę jedności brną. Nie myślą, a reagują. Nie analizują, a krzyczą. Znów pchają swój obóz ku katastrofie, w myśl zasady „Jeszcze więcej tego samego”. Skoro Koalicja Europejska przegrała, to żądają… jeszcze większej Koalicji Europejskiej. Absurd.

A może próba przykrycia tego, że poza antypisem naprawdę niczego tam nie ma?

Michał Karnowski