Archiwum

Cuchnący spadek po rządach Tuska

Gospodarka odpadami to może mało prestiżowy, ale za to wielce dochodowy biznes. Gdyby tak nie było, to nikt nie kusiłby zapewne byłego ministra skarbu w rządzie Tuska kilkumilionowymi łapówkami w zamian za załatwienie – jak twierdzi prokuratura – gigantycznych kontraktów z warszawskim MPO. Jak można zarobić na śmieciach? Otóż zarabia się na ich przetwarzaniu, składowaniu, spalaniu oraz na handlu nimi. W odpadach można znaleźć wiele wartościowych surowców, takich jak złom różnych metali, szkło czy tworzywa sztuczne. Polska w ub.r. sprzedała za granicę 350 tys. ton takich odpadów. Sprowadziliśmy z kolei nieco mniej, bo 300 tys. ton. Dla porównania Niemcy importują rocznie ok. 5 mln ton odpadów, Francja – 6,5 mln ton, a nie wielka Holandia – niemal 4,5 mln ton. Trudno więc powiedzieć, że Polska jest dzisiaj śmietniskiem Europy. Jednak nie zawsze tak było. Przykładowo w 2011 r., a więc w samym apogeum rządów PO-PSL, do Polski trafiło z zagranicy 1 mln ton odpadów. Aż do 2013 r. import śmieci utrzymywał się na podobnie wysokim poziomie, a odpady trafiały do nas nawet z tak egzotycznych miejsc jak Ghana czy Wenezuela. Był to w dużym stopniu skutek działania mafii śmieciowej. Biznes polegał m.in. na tym, że przedsiębiorcze firmy z Polski oferowały swoim zagranicznym kontrahentom wywóz śmieci do naszego kraju. Kontrahenci z zagranicy chętnie się na to zgadzali, bo było to znacznie tańsze niż utylizacja. Zwłaszcza gdy w grę wchodziły odpady niebezpieczne. W ten sposób rozmaite chemikalia, azbest, akumulatory i inne paskudztwa trafiały do Polski, gdzie składowano je w dzierżawionych lub zakupionych składowiskach, zwykle w starych halach, a niekiedy po prostu pod gołym niebem. W 2018 r. doszło do serii pożarów na takich wysypiskach, bo mafia śmieciowa, zamiast przetwarzać odpady, postanowiła się ich po prostu tanim kosztem pozbyć. Wówczas też zdecydowano w Polsce o wprowadzeniu zakazu importu śmieci, z którego wyłączono jedynie takie odpady – w tym również potencjalnie niebezpieczne (tzw. grupa bursztynowa) – które nadają się do ponownego przetworzenia, co jest zresztą tanią i spotykaną na całym świecie formą pozyskiwania poszukiwanych surowców. Nie oznacza to jednak, że problem całkowicie zniknął, o czym świadczy niedawny pożar wysypiska pod Zieloną Górą. Donald Tusk, choć płonące wysypisko powstało właśnie za jego rządów, natychmiast wyczuł świetną okazję do ataku na PiS – tym razem z ekologicznej flanki. To zresztą nie pierwsza taka sytuacja, PiS obrywał już za Rospudę, za kornika w Białowieży, za przekop Mierzei Wiślanej, za śnięte ryby w Odrze, a nawet za martwą wiewiórkę w warszawskim parku szczęśliwickim. Oczywiście nikt nawet nie udaje, że chodzi tu o ekologię. Bo po awarii oczyszczalni Czajka i po zapowiedzi odstrzału dzików w Warszawie przez Rafała Trzaskowskiego, żadnych protestów nie uświadczyliśmy. Podobnie jak w przypadku imigrantów Platforma posłużyła się manipulacją mającą wskazywać, że import odpadów do Polski jest ciągle wysoki. Prawda jest jednak taka, że – po pierwsze – jest on niższy niż kiedyś, gdy importem zajmowała się mafia, a po drugie – obejmuje dziś wyłącznie śmieci podlegające przetworzeniu, a w przypadku grupy bursztynowej – monitorowane dodatkowo przez państwo. Z kolei jeśli chodzi o pożar w Zielonej Górze, to doszło do niego głównie wskutek niekompetencji urzędników samorządowych, którzy najpierw wydali zgodę na powstanie wysypiska, potem ją cofnęli, a na koniec nie mogli wyegzekwować utylizacji zgromadzonych tam niebezpiecznych chemikaliów. Nie wiedzieli nawet, ile tych substancji tam jest. Bo oczywiście firma, której wcześniej udzielono pozwolenia na wysypisko, dawno się ulotniła. A gdy śmietnisko się zapaliło, samorządowcy, reprezentujący w większości partię Tuska, natychmiast zwalili winę na rząd, bo nie dał im pieniędzy na utylizację. Z jakiej jednak paki rząd ma wydawać pieniądze podatników na naprawianie błędów nieudolnych samorządowców z Platformy? Może niech sami za to zapłacą. Najlepiej podczas kolejnych wyborów.

Konrad Kołodziejski