Archiwum

Nieobliczalność histerii

Przez trzy lata można się przyzwyczaić do ciągłej histerii, zobojętnieć, stracić czujność. Gdy jednak kończy się skala wrzasku, a produktywność działań spada, w histerykach wybucha desperacja. Brutalna, niebezpieczna i nieobliczalna. Właśnie z takim stanem mamy dziś do czynienia.

Zbigniew Hołdys, przestraszony wykreowaną przez opozycję rzeczywistością, rozmawia z rodziną „przez szyfrowane komunikatory”. Boi się, że jego słowa zostaną użyte przeciwko niemu. „Zaczynam widzieć to, co się działo w latach 80. i 70.” – wyznaje w TVN24.

Magdalena Środa idzie dalej. „Kaczka orła nie pokona” – pisze, przekonując, że „demokratyczny sen się skończył”. „Trzeba organizować podziemie: infrastrukturę, wydawnictwa, uniwersytety (nauczanie początkowe też), trzeba zorganizować system adwokatów, którzy będą bezpłatnie wspierać tych, którzy pójdą siedzieć, i system mieszkań dla tych, którzy się ukrywają. […] Trzeba nauczyć się z powrotem robić i rozrzucać ulotki, tak by się nie dać złapać, trzeba zacząć się komunikować poza systemem, wymyślić i wyprodukować jakieś symbole (nowe oporniki?)…” – nawołuje.

Jeszcze bardziej zdesperowany jest Jarosław Kurski. „Czekają nas cztery akty wyborcze. To decydujący moment. Ostatni. Jeżeli nie pójdziemy na wybory, »bo i tak sfałszują« – demokracja przegra. Przegra – jeśli pójdziemy z różnych list i podzieleni” – apeluje do czytelników „Wyborczej”.

Opozycja żyje w świecie grozy. Histerycznymi zaklęciami wprawia swoich zwolenników w stan emocjonalnego rozchwiania, wskazuje palcem na politycznego wroga i uruchamia natarcie. Kolejne akty ulicznej agresji świadczą o świadomym przesuwaniu granic. Ćwiczone są różne scenariusze destabilizacji. Zdesperowana opozycja chce przeprowadzić skuteczne uderzenie. Zbyt wiele ma do stracenia, by odpuścić.

Marzena Nykiel

Słowo klucz to skuteczność

Kilka tysięcy skarg miesięcznie i ok. 2,5 mld zł zaległości z ostatnich lat – te dramatyczne liczby pokazują skalę problemów, z jakimi zmagają się polscy podwykonawcy budujący w ostatnich latach drogi i autostrady. To często niewielkie firmy, które zostały wynajęte, a następnie wykiwane przez duże zagraniczne koncerny, odpowiedzialne za los poszczególnych inwestycji. Za danymi stoją realne dramaty konkretnych osób, bankructwa przedsiębiorstw i naturalne pretensje do państwa, które pozwoliło na taką skalę nadużyć.

W najbliższym czasie ten bezwład instytucji może się skończyć. Wszystko za sprawą planów Ministerstwa Sprawiedliwości, które zakładają zmiany w prawie blokujące patologiczne scenariusze. Pomysł jest prosty – główny inwestor, którym najczęściej jest wielki koncern, nie dostanie pieniędzy, dopóki się nie rozliczy z podwykonawcami. Zatrzaśnięte mają też zostać furtki, które pozwalały na obchodzenie prawa i przerzucanie wszelkich możliwych kosztów na polskie firmy. W resorcie słychać, że projekt może zostać rozszerzony o branże inne niż drogowa.

Jeśli obóz dobrej zmiany ma osiągać trwałe sukcesy, to ich warunkiem jest powodzenie takich pomysłów. Roszady personalne i wojny na górze to jedno, ale bez poprawy sprawności polskiego państwa będzie trudno o odczuwalną zmianę. Jarosław Kaczyński często powtarzał, że trzeba zerwać z imposybilizmem, niemożnością polskiego państwa. Zobaczymy, czy to się uda.

Marcin Fijołek