Archiwum

Księżycowe marzenia

Białorusini zmęczeni siermiężną dyktaturą powie - dzieli głośno „dość” i domagają się zmian. Większość z nas, niezależnie od sympatii politycznych, życzyłaby sobie demokratycznego, przyjaznego sąsiada na wschodzie, dlatego białoruski zryw obserwujemy w Polsce z dużą uwagą i sympatią.

Jednak niektórzy widzą w wydarzeniach na Białorusi coś więcej. Oto wydaje im się, że Mińsk to za - ledwie początek wielkiego przebudzenia we wschodniej i środkowej Europie, które definitywnie zmiecie ze sceny tutejsze konserwatywne reżimy. „Gazeta Wyborcza” wprost pisze, że białoruski zryw jest przestrogą dla Viktora Orbána, i za - myka swój tekst na ten temat konkluzją, że węgierskiego premiera może czekać ten sam los co Aleksandra Łukaszenkę. Ale, pomijając już to dość brawurowe zestawienie, tak naprawdę nie chodzi ani o Łukaszenkę, ani o Orbána, ale o Polskę i PiS. Opozycyjnie nastrojonym komentatorom marzy się Białoruś w Polsce, wielkie protesty i tłumy na ulicach, które wyrzucą w końcu partię Jarosława Kaczyńskiego na śmietnik historii.

Tyle że to księżycowe marzenia. W Polsce i na Węgrzech rządzą dziś politycy, których „Wyborcza” i podobne jej media szczerze nie znoszą. Są to jednak politycy wyłonieni w normalnych, demokratycznych wyborach, cieszący się poparciem dużej części społeczeństwa. Porównywanie sytuacji w Polsce i na Węgrzech z tym, co się dzieje na Białorusi, gdzie od 1994 r. krajem nieprzerwanie rządzi jeden człowiek, jest dowodem tej samej obsesji, która od lat każe poszukiwać analogii między władzą PiS a reżimem Putina.

Tego rodzaju analogie, pominąwszy już to, że są całkowicie absurdalne, świadczą o instrumentalnym traktowaniu ludzi, którzy za naszą wschodnią granicą upominają się o swoje prawa. Oni, w przeciwieństwie do naszych „męczenników” wyzywających policjantów na ulicach i wypisujących androny w legalnie działających mediach, nie mogą liczyć na żadną pobłażliwość. Są bici, skuwani, osadzani w aresztach, wyrzucani z pracy. W chwili gdy piszę te słowa, rosyjski opozycjonista Aleksiej Nawalny został ciężko otruty, prawdopodobnie na zlecenie władz. Czy podobne rzeczy są w dzisiejszej Polsce wyobrażalne? I nawet jeśli Polacy niewiele wiedzą o tym, jak wygląda życie za wschodnią granicą, to ich ogólna wiedza jest wystarczająco duża, aby nie dać sobie wmówić, że Kaczyński to hybryda Putina z Łukaszenką, a Białoruś to Polska.

Trzeba być wyjątkowym cynikiem, aby zestawiać swoje wygodne życie „pod pisowskim butem” z prawdziwą walką o wolność, w której padają nawet ofiary śmiertelne. Trochę umiaru i pokory, drodzy Państwo. Bo w to, że jesteście aż tak ślepi, że nie dostrzegacie oczywistych różnic, nie uwierzę. Sądzę jednak, że Białorusini niewiele was obchodzą. Ważne jest chyba tylko to, co z ich walki można politycznie ugrać dla siebie.

Tymczasem w Polsce można bez problemu zmienić władzę. Niedawno odbyły się wybory prezydenckie, a wcześniej parlamentarne. Co stało na przeszkodzie, aby je w końcu wygrać i odsunąć PiS od władzy? Odpowiedź jest prosta: na przeszkodzie do zmiany władzy stanęli sami wyborcy. Zamiast więc mamić się wizjami rewolty, która z Mińska przeleje się do Budapesztu i Warszawy, może po prostu trzeba przekonać do siebie ludzi. Coś im zaproponować, napisać wiarygodny i atrakcyjny program. Niestety, najwyraźniej ciągle okazuje się to zbyt trudne. Dlatego pozostają rojenia o wielkiej rewolcie.

Konrad Kołodziejski