Archiwum

A może ścieki w Wiśle Warszawie nie przeszkadzają?

Przez dziesięć dni w wyniku awarii superdrogiej oczyszczalni Czajka co sekundę Wisła wzbogacała się o 3 tys. litrów wielkomiejskich ścieków. W sumie można by już zapełnić blisko 400 tys. basenów, a nawet ulać z tego całkiem obszerne jezioro.

Nie widać przez to wielkiego poruszenia w stolicy, właściwie to żadnego poruszenia nie widać. Po byle marszyku LGBT pasażerowie metra i przechodnie świecą tęczowymi przypinkami, po pierwszym lepszym upale mieszkańcy biegną z butelkami wody do „polskiej Grety Thunberg”, 13-letniej Ingi, która boi się ocieplenia klimatu, a w każde wybory głosują na Obłomowów polskiej polityki, oddających kamienice w ręce 120-letnich właścicieli. Pływająca plama szamba na odcinku Warszawa–Płock nie wywołuje szczególnych reakcji – ani przypinek, ani pełnych oburzenia grup na Facebooku, za to w kawiarniach można sobie w „Gazecie Wyborczej” poczytać teksty o tym, jak to znicze zapalone ku czci ofiar Katynia czy jeżdżące po Polsce cysterny wstydu zanieczyszczają środowisko. Kandydaci Partii Zielonych rozdają ulotki w ramach Koalicji Obywatelskiej i ani myślą o sprzeciwie wobec rządów swoich koalicjantów, którzy za katastrofę odpowiadają.

Dziwną mamy tę stolicę. Wiadomo, że każda metropolia jest bardziej liberalna i beztroska od prowincji, więcej tu się zarabia i łatwiej o poczucie „high life”, łatwiej wrócić na święta na wieś i z politowaniem popatrzeć na przepracowaną rodzinę, która niekoniecznie chce opuszczać własny dom i podwórko. Zresztą wielka liczba mieszkańców w jednym miejscu osłabia więzi społeczne, skoro nie znamy nawet swojego sąsiada czy kasjerki w wielkopowierzchniowym sklepie.

Ale w Warszawie tego poczucia wyższości jest więcej. Dekady komunizacji i ściągania tu różnych czerwonych aparatczyków i mętów społecznych musiały przetrawić miasto na swoją modłę, tak że do dzisiaj woli ono Armię Ludową niż Lecha Kaczyńskiego – tak stołeczna Rada Miasta przywracała bowiem nazewnictwo ulic.

Jednak stolica Polski dźwiga jeszcze garb nowszych patologii – III RP, która u swego zarania cierpiała na ogromne bezrobocie, mogła karmić Warszawę gigantycznie przerośniętą biurokracją. Liczne ministerstwa, siedziby spółek skarbu państwa, agencji i instytucji, których nawet wytrawny politolog by nie spamiętał, sztucznie nakręcały koniunkturę stolicy. Nic dziwnego, że Polska należy do tych państw Unii Europejskiej, w którym różnica poziomu życia w stolicy i w reszcie kraju jest jedną z największych. Dlatego też wielu mieszkańców Warszawy żyje o wiele lepiej niż ich bliscy w innych częściach Polski.

Niech sobie ten dobrobyt stolicy zostanie, ale rzecz w tym, by mieszkańcy miasta mieli poczucie odpowiedzialności za całe państwo, a nie tylko za teren w promieniu 30 km od Pałacu Kultury i Nauki. Całe państwo w jakiś sposób – poprzez utrzymywanie władzy centralnej skupionej w jednej metropolii – składa się na lepszą infrastrukturę i budżet stolicy. A Warszawa sobie tak odstaje od reszty kraju, że może brzegi Wisły na północ od siebie traktować jako ścieki i pewnie nawet nad urną wyborczą żadnej refleksji z tego nie będzie.

Pomysł Zjednoczonej Prawicy, by część urzędów centralnych przenieść do innych miast, jest bardzo potrzebny. Oby to była duża część.

Jakub Maciejewski