Archiwum

Skończyć z tym tańcem

Myśląc o aferze związanej z byłym już przewodniczącym Komisji Nadzoru Finansowego, nie należy tracić z pola widzenia trzech jej aspektów.

Aspekt pierwszy jest tożsamościowy. Prawo i Sprawiedliwość budowało swój wizerunek i coś znacznie większego – właśnie tożsamość – na kontraście z poprzednimi ekipami, uznawanymi za strukturalnie wręcz skorumpowane. Według najostrzejszych interpretacji – za swego rodzaju związki zawodowe skorumpowanych.

Nie było to pozbawione związku z rzeczywistością, a na pewno przynosiło polityczne zyski. Ale miało również ten efekt, że właśnie w tej dziedzinie PiS ma słaby punkt. Po prostu pod tym względem znaczna część jego ludzi i elektoratu jest wrażliwa. Jest skłonna do wybaczenia swoim reprezentantom bardzo wielu rozmaitych rozczarowujących posunięć i zaniechań na wszystkich polach. Poza właśnie tym jednym.

I nie należy się łudzić – teza, iż mianowany przez obecne władze przewodniczący KNF nie jest pisowcem czy też „prawdziwym pisowcem”, jest skrajnie trudna do zużytkowania jako argument poza środowiskami ze ścisłego jądra formacji. To po prostu w uszach większości Polaków spoza tych sfer musi brzmieć nieprzekonywająco.

Dlatego dla partii rządzącej nie ma obecnie kwestii ważniejszej niż doprowadzenie do tego, by rozstrzygnięcie sprawy potwierdziło obraz ugrupowania jako tego, które – w odróżnieniu od innych – potrafi bezlitośnie eliminować ze swoich szeregów nie tylko udowodnioną korupcję, lecz również praktyki i klimaty mogące się z nią kojarzyć.

Zarazem trzeba pamiętać, że po drugiej stronie nie znajdował się żaden tam niszczony przez złe państwo i złych urzędników biznesowy baranek, tylko… użyjmy ostrożnych słów: bardzo ostry zawodnik. Człowiek, wobec którego przedsiębiorstw formułuje się niezwykle daleko idące zarzuty. Zarzuty, które wciągu ostatnich miesięcy kumulowały się w konkretne działania organów państwa (w tym KNF), mogące skutkować drastycznym załamaniem wyceny kontrolowanego przez Leszka Czarneckiego majątku. Jako prawdopodobna jawi się więc interpretacja, zgodnie z którą podjął on swoją akcję, aby odwrócić to zagrożenie. Tylko że to nie unieważnia faktu, iż podstawowym wyzwaniem dla rządzących pozostaje to, opisane na początku tego komentarza.

Wreszcie: gdy cała sprawa wybuchała, zaczęła dookoła niej być widoczna gra rozmaitych zwalczających się frakcji i koterii istniejących wewnątrz obozu rządzącego. A ostatnio nie tylko afera KNF unaocznia, że zjawisko to osiąga poziom groźny, starszym obserwatorom przypominający czasy AWS. Właśnie to skojarzenie powinno uczestnikom tego opętańczego tańca unaocznić skalę zagrożenia.

Jest jeszcze czas, by tę sytuację odwrócić.

Piotr Skwieciński