Archiwum

Dominacja i reakcja

JACEK KARNOWSKI, redaktor naczelny

W wielkich mediach, zwłaszcza elektronicznych, od kilku lat panuje niemal pełna jednomyślność. Z rzadka tylko przemknie, zazwyczaj w roli gościa, ktoś, kto ma inne niż władza poglądy. Autentycznego sporu, żywej dyskusji, prawdziwie zarysowanej różnicy zdań, czyli elementów kluczowych dla funkcjonowania demokracji, jest coraz mniej. Ba, nawet próby zorganizowania spotkań np. na uniwersytetach, zderzają się z odmową. Zaś profesorów broniących fundamentów naszej cywilizacji, coraz agresywniej się na uczelniach atakuje.Każdy, kto zna nauki społeczne, wie, że stłamszone w jednym miejscu emocje muszą wybuchnąć gdzie indziej. I wybuchają. Tu ktoś pokrzyczy, tam grupa narodowców próbuje zerwać spotkanie. Trudno to pochwalać. Ale nie można nie widzieć, że bierze się to właśnie z tego wykluczenia opozycji z oficjalnej debaty publicznej. Tymczasem każdy najmniejszy incydent wywołuje wręcz histerię, a głos w sprawie „niebezpieczeństwa” zabiera nawet szef rządu. Obóz władzy nie widzi więc żadnego związku między swoją dominacją i radykalizacją części młodzieży. Nie widzi, bo widzieć nie chce, że zawłaszczenie całego państwa musi wywołać reakcję. I nie rozumie, że im bardziej duszno się robi, tym reakcja będzie mniej elegancka.