Archiwum

Historię skazania Mariusza Kamińskiego na karę więzienia można by skwitować socjologiczną obserwacją. Z człowieka, którego sensem życia była służba publiczna, czyni się przestępcę. Dokładnie w tym momencie do mediów wrócił jako ceniony komentator polityk PO Mirosław Drzewiecki, biznesowy partner hazardowych kombinatorów, a wcześniej kolega łódzkich gangsterów. Trudno o lepszy opis reguł III RP. W tym wyroku o pomstę woła wszystko.

Znów się dowiadujemy, że podobno niezależny wymiar sprawiedliwości na czas najbardziej jątrzących opozycję decyzji zawsze musi wybrać okres kampanii wyborczej. Pojawia się też pytanie o konsekwencję. Początkowo inny sąd umorzył sprawę, wychodząc z założenia, że działania CBA wobec postaci podejrzanych o płatną protekcję były legalizowane decyzjami prokuratorów i sędziów. Z kolei te postaci, zdawać by się mogło ofiary nadgorliwych śledczych, były już dwa razy skazywane. W tle mamy debatę na temat policyjnej prowokacji.

Są kraje, w których służby pozwalają sobie na poddawanie publicznych osób dowolnym testom (na tym polegała w USA afera Abscam, w której FBI złamało kariery kilku członkom Kongresu, oferując im fikcyjne łapówki w imieniu… arabskich szejków). W Polsce podstawą operacji musi być podejrzenie zaistnienia przestępstwa. Ale nie mogą nią być niezbite dowody, bo wtedy prowokacja byłaby zbędna. Granica jest cienka. Sąd, zamiast uprawiać felietonistykę, powinien zapytać, czy były inne możliwości zdemaskowania patologicznego układu. Podobnie dziennikarze zachowujący się dziś jak consigliere mafii.

Jest coś jeszcze. Skazanie polityka na bezwzględną karę więzienia zawsze rodzi obawy. Przy czym nie chodzi tu o skazanie za korupcję, za godzenie w publiczne dobro, ale o gorliwość w obronie tego dobra. Czy to tylko incydent, który rozmyje się w wyższych instancjach? Czy przekraczana jest kolejna granica? Nie porównuję obecnej Polski do PRL, Rosji ani Białorusi, ale przypominam, że granice demokratycznych zasad są u nas przesuwane — w niedobrym kierunku. Po — jak wszystko na to wskazuje — „poprawionych” wyborach samorządowych mamy sądowe uderzenie w polityka opozycji. Akurat wtedy, gdy Polacy mają iść do urn. Brzydkie skojarzenia nasuwają się same.