Archiwum

Cała Polska z was się śmieje...

No może nie cała, bo część jest załamana. Spór o aborcję miał być ostatnią deską ratunku, gdy wszystko inne zawiodło. Bo czarne marsze, bo parasolki, bo młodzi ludzie sprzeciwiający się rzekomej ingerencji w ich intymne sprawy. Nawet Adam Michnik w niedawnym wywiadzie udzielonym Sławomirowi Sierakowskiemu widział w „parasolkach” szansę na przebudzenie antypisu.

No więc gdy wybiła godzina zero i pod obrady Sejmu trafił obywatelski projekt liberalizujący przepisy aborcyjne, wszyscy zamarli w oczekiwaniu na odsłonięcie kurtyny. Gdy ta w końcu się podniosła, ujrzeliśmy slapstickową komedię, w której antypisowska opozycja chciała cisnąć tortem w twarz Jarosławowi Kaczyńskiemu, ale że tort spadł jej na podłogę, to wszyscy się na nim poślizgnęli i zaryli nosami w tę podłogę.

Projekt środowisk feministycznych musiał być ratowany przez posłów PiS, którzy – mimo fundamentalnej niezgody na liberalizację przepisów aborcyjnych – głosowali za skierowaniem go do komisji z szacunku dla odmiennych poglądów. Nic to jednak nie dało, skoro sami zainteresowani mieli w tym czasie inne sprawy na głowie.

Antypisowską opozycję ciągle dręczy ten sam wirus, który kazał Ryszardowi Petru wyjechać w środku sejmowego puczu na Maderę. Od tamtej pory coraz mniej wyborców było skłonnych powierzyć losy kraju w ręce pana Ryszarda. Wirus jest najwyraźniej bardzo zaraźliwy.

Konrad Kołodziejski

To nie elektorat

Nie będzie chyba przesadą stwierdzenie, iż jedną z różnic między większością sympatyków Prawa i Sprawiedliwości a zwolennikami większości pozostałych partii jest dużo bardziej osobisty stosunek do polityki, a szerzej – do spraw polskich. Troska o państwo polskie jest w tej grupie autentyczna, dobro Rzeczypospolitej jest najwyższą wartością, narodowa tożsamość traktowana jest bardzo serio. Wartości te wielokrotnie były potwierdzane czynem – czy to po tragedii smoleńskiej, czy w czasie podwójnej mobilizacji przed wyborami 2015 r., gdy ryzyko ponownego zafałszowania wyniku wyborów było potężne.

W czasie ośmiu lat opozycji wielu ludzi położyło na szali swoje kariery, ponosiło osobiste i społeczne koszty.

Ta autentycznie przeżywana relacja do świata polityki to ogromny atut polityków obozu zmiany, ale też zobowiązanie. Ludzie, którzy dali z siebie tak dużo, mają też większe prawo rozumieć, co się dzieje, niż ci, którzy po prostu „wynajmują” swoich przedstawicieli. Nie są bowiem „elektoratem”, ale naprawdę świadomymi obywatelami.

W dobrych czasach, w latach sprawowania władzy i sondażowych szczytów, znaczenie tych środowisk może się wydawać mniejsze, w końcu oklaskiwaczy przybywa i będzie przybywać. Jednak kiedy tej pierwszej, autentycznie ideowej grupy zabraknie, jeśli się zniechęcą, cała konstrukcja może stracić spójność. A i cel może się zgubić. Warto o tym pamiętać.

Michał Karnowski