Archiwum

Pójdź, dziecię, do szkoły

Czeka nas chyba najtrudniejsza próba od momentu wybuchu epidemii koronawirusa. 1 września dzieci mają wrócić do szkoły i nic dziwnego, że wśród wielu rodziców rodzi się obawa i lęk, czy będzie to bezpieczne, czy dyrekcja szkół jest wstanie zrobić wszystko, co możliwe, by ryzyko zakażenia koronawirusem było jak najmniejsze. Jednak, jak wynika z sondażu opublikowanego kilka dni temu, prawie 70 proc. rodziców, gdyby to zależało tylko od nich, wysłałoby dzieci do szkoły. Widać zatem, że w dużej mierze mamy zaufanie do instytucji oświatowych i sanitarnych, iż są w stanie tak zorganizować zajęcia i czas między nimi, byśmy mogli z czystym sumieniem i bez obawy wysłać dziecko do szkoły.

Kilka miesięcy, jakie dzieci spędziły w domu, na pewno nie było przedłużonymi wakacjami, z których tylko się cieszyły. Przebywając razem, trudno ukrywać przed naszymi dziećmi emocje, a przecież długo od wybuchu pandemii towarzyszyły nam strach, niepewność, obawa o przyszłość. Dzieci są jak czuły barometr, potrafią wyczuć nawet to, co chcemy przed nimi ukryć. Być może zdalne nauczanie początkowo było fajne, bo każda nowość budzi zainteresowanie dziecka, ale w miarę, jak się przedłużało, zaczynał doskwierać brak normalnych kontaktów z kolegami, nauczycielami i pojawiła się tęsknota nawet za tą rutyną szkolnego życia, na którą nasze dzieci czasami narzekały i przeciw której się buntowały.

Naczelny lekarz Anglii Chris Whitty twierdzi, że ponowne otwarcie szkół niesie mniejsze ryzyko długoterminowych szkód dla dzieci niż ich pozostawanie w domach. Przedłużanie tego stanu zwiększa ryzyko nierówności, tego, że w dłuższej perspektywie czasowej dzieci będą w złym stanie psychicznym i fizycznym, umacnia głęboko zakorzenione problemy.

Kolejne łagodzenie restrykcji związanych z pandemią my, dorośli, przyjmowaliśmy z ulgą, bo często byliśmy na granicy wytrzymałości i choć wiedzieliśmy, że nie od razu wszystko wróci do normy, to każdy, nawet najmniejszy krok ku poprzedniej normalności, nas cieszył i napawał ostrożnym optymizmem.

Pozwólmy zatem także naszym dzieciom zrobić ten krok, który choć nie zaprowadzi ich do takiej szkoły, jaką znały przed pandemią, to jednak będzie dla nich początkiem powrotu do normalności.

Aleksandra Jakubowska

Jest jedna Solidarność

Żyjemy w czasie zasmucającej dowolności odwracania znaczeń. Zacietrzewiona w swoim działaniu opozycja postanowiła wykorzystać Solidarność, jeden z najważniejszych polskich symboli, by wmówić ludziom, że znów mają się obudzić i stanąć naprzeciwko rzekomo złej władzy. Taka ma być Nowa Solidarność z Rafałem Trzaskowskim na czele.

Fałsz polega na tym, że ani nie mamy w Polsce reżimu, ani były kandydat Platformy Obywatelskiej na prezydenta nie jest ludowym trybunem, ani ten ruch, powstający w zaciszu partyjnych gabinetów, nie będzie obywatelski i oddolny. To obraza dla pięknej idei, która 40 lat temu dała Polakom siłę do obalenia komunizmu.

Niedawno odszedł Henryk Wujec, niewątpliwie człowiek Solidarności. Tej prawdziwej, nie tylko z nazwy. Wiemy, że był określony politycznie, przeciwko Zjednoczonej Prawicy, ale przy całej swej wyrazistości tworzył platformę do dyskusji. Szkoda, że nie dostał Orderu Orła Białego za życia, bo że słuszne to było odznaczenie, nie mamy wątpliwości. Za to, że nie rozmienił swej legendy na drobne jak Lech Wałęsa ani nie został ulicznym zadymiarzem jak Władysław Frasyniuk.

Podczas pielgrzymki do ojczyzny w 1987 r. Jan Paweł II mówił w Gdańsku, że „Solidarność to jeden i drugi, nigdy jeden przeciw drugiemu”. Razem, do przodu, dla dobra wspólnego. Mając w pamięci tamte słowa, nie można się godzić, by Nową Solidarnością mamili nas ci, którzy wykrzykują: „Mamy dość!”, ale nie proponują niczego w zamian. Taki bunt to za mało, by odwoływać się do tradycji sprzed czterech dekad. Są wśród nas jeszcze ludzie, którzy mogą i powinni przypomnieć jej prawdziwe znaczenie.

Marcin Wikło