Archiwum

Ukraina silniejsza, niż myślimy

Pięć lat temu proeuropejsko nastawiona część Ukraińców poczuła się straszliwie oszukana. Rząd ogłosił, że układ stowarzyszeniowy z Unią nie zostanie podpisany. Wywołało to szok i Euromajdan, walki uliczne, ucieczkę Wiktora Janukowycza, prezydenturę Petra Poroszenki.

Cena za kolejną próbę wyrwania się z błota postkomunizmu, mafijnej oligarchizacji i rosnącej zależności od Rosji okazała się okrutnie bolesna, ale nie ma tu poczucia, że za duża. „Gdyby nie ten bunt, bylibyśmy już nieformalną częścią Federacji Rosyjskiej” – taka odpowiedź pada często.

Ukraińcy są dumni ze swojej armii, zbudowanej od nowa, sprawdzonej w boju. Uważają ją za zdolną do przeciwstawienia się ewentualnej kolejnej rosyjskiej agresji.

Także w innych obszarach nasz sąsiad wydaje się wychodzić z najgorszego kryzysu, jest wzrost gospodarczy, trwa walka z korupcją, choć opory są straszne, a skorumpowany system sądownictwa torpeduje wysiłki biura antykorupcyjnego.

Społeczeństwo ma poczucie, że ostatnie lata wykorzystano zbyt słabo na reformy. Tym bardziej że gotowość do znoszenia trudów w imię lepszej przyszłości była ogromna.

W sumie obraz Ukrainy widziany od wewnątrz jest bardziej optymistyczny, niż się to prezentuje w mediach. Przy wszystkich słabościach, przy wojnie i emigracji, sprawy idą do przodu. Mowy nie ma o, jak to czasami suflują wrogowie Ukrainy, upadłym państwie.

Michał Karnowski

Samorozwiążmy państwo?

Ostatnie paroksyzmy polskiej polityki przyniosły jako efekt uboczny pogłębienie naporu, skierowanego na dalsze ograniczenie polskiej suwerenności.

Gdy formacja rządząca zdecydowała się wycofać ze związanego z wiekiem emerytalnym sędziów Sądu Najwyższego konfliktu z Unią i przyjąć odpowiednią nowelizację prawa, polska opozycja zakrzyknęła gromko: nie! Żadna nowelizacja nie jest potrzebna, decyzja europejskiego Trybunału ma być stosowana bezpośrednio. Innymi słowy: kiedy do obywateli polskich dotrze (po prostu przez media...?) informacja o decyzji TSUE, mają sami z siebie uznać za nieważne polskie prawo i sami z siebie usłuchać Luksemburga.

Oznaczałoby to krok w stronę de facto likwidacji szczebla pośredniego, jakim jest polski rząd. Nawet taki, który zachowywałby się wobec Unii bardzo lojalnie.

A gdy wybuchła afera KNF, w „GW” można było się zapoznać ze specyficzną propozycją. Oto – pisał komentator – ewentualne przejęcie zagrożonego banku byłoby istotnie zgodne z prawem europejskim. Ale my obecnemu polskiemu rządowi nie ufamy, niechże więc on ochotniczo poprosi instytucje unijne o wydelegowanie obserwatorów, pod których nadzorem przeprowadzi ewentualnie tę operację. Choć żadne prawo ani traktat go do tego nie zobowiązuje. Ale niech sam poprosi o objęcie tego obszaru polskiej rzeczywistości protektoratem unijnych elit.

Niech stworzy precedens. Później będzie się go rozszerzać.

Trudno nazwać to wszystko inaczej niż próbą doprowadzenia do stopniowego samorozwiązania państwowości.

Piotr Skwieciński