Archiwum

Trzy pułapki na drodze do reelekcji

To będą wybory, które – tak jak te październikowe – naprawdę zaważą na losach kraju. Jeśli prezydent Andrzej Duda zapewni sobie reelekcję, obóz dobrej zmiany dostanie trzyletni oddech. Jeśli wygra ktoś z opozycji, rządowi będzie bardzo trudno przetrwać do końca kadencji parlamentu.

O powodzeniu bądź klęsce Andrzeja Dudy zdecyduje wiele czynników, ale dziś warto zwrócić uwagę na trzy elementy (czy też wymiary kampanii), być może nieco poboczne, ale potencjalnie bardzo istotne.

Po pierwsze, największa partia opozycyjna nieprzypadkowo wystawiła do walki z Andrzejem Dudą kobietę – Małgorzatę Kidawę-Błońską. To logiczne wyciągnięcie wniosku z tego, że opozycja cieszy się większym poparciem wśród płci pięknej niż wśród mężczyzn. Wybory będą więc próbą wywołania swego rodzaju kobiecej rewolty, o której od dawna marzą środowiska lewicowe. Korzyści są oczywiste: nie tylko zmiana sytuacji politycznej, lecz także rewolucja światopoglądowa. Ekipa Andrzeja Dudy musi odpowiedzieć na to zagrożenie odpowiednio przemyślanym przekazem, a także stosownie ukształtowanym sztabem.

Po drugie, dużo zależy od tego, jak będzie wyglądała finalnie stawka kandydatów. Czy do znanej już szóstki, która nie powinna mieć problemów z zebraniem podpisów (Andrzej Duda, Małgorzata Kidawa-Błońska, Władysław Kosiniak-Kamysz, Szymon Hołownia, Robert Biedroń, Krzysztof Bosak), dołączy ktoś jeszcze? Co ważne, czy pojawi się jakiś kandydat, który nie będzie się skupiał na atakowaniu obecnego prezydenta, ale który skieruje wektor swojej aktywności w inną stronę? Doświadczenia z kampanii warszawskiej są jednoznaczne: to, że wszyscy kandydaci solidarnie atakowali Patryka Jakiego, wytwarzało wrażenie jego osamotnienia. Teraz też może być podobnie, bo przecież jest jasne, że w interesie liderów Konfederacji (co nie znaczy, że również wyborców) jest porażka Andrzeja Dudy – droga do wielkości tej formacji wiedzie po trupie PiS.

Po trzecie, niezwykle ważna jest dynamika różnych procesów wokół reformy wymiaru sprawiedliwości. Można tu mówić nawet o swoistym wyścigu dającym się sprowadzić do pytania: czy uda się szybko wybrać nowego I prezesa Sądu Najwyższego, co bezdyskusyjnie będzie stanowiło przełom w walce o reformę wymiaru sprawiedliwości? Równolegle będą się toczyły postępowania przeciwko Polsce przed TSUE i KE, których kalendarz również będzie miał fundamentalne znaczenie, zwłaszcza jeśli Bruksela zdecyduje się na sięgnięcie po różnego rodzaju sankcje, także finansowe. Tu ważyć mogą tygodnie, a nawet dni.

Kampania na razie dopiero się rozkręca. Zapewne wyścig rozstrzygnie się dopiero 24 maja, ponieważ szanse na zwycięstwo Andrzeja Dudy w pierwszej turze wydają się niewielkie. Paradoksalnie, to także ważne pytanie: czy ryzykować i jednak walczyć o wiktorię już 10 maja, czy też od razu się nastawić na drugą turę? Wbrew pozorom każda z odpowiedzi na to pytanie musi skutkować nieco inną strategią. Ich wspólnym elementem musi być jednak maksymalna mobilizacja zwykłych Polaków, także dlatego, że na maksymalną mobilizację establishmentu nie trzeba czekać. Ona już jest rzeczywistością.

Jacek Karnowski