"Sieci": Awantura o dotacje
Czy potrzeby kultury można mierzyć za pomocą algorytmu? Chyba nie. Bo algorytm, choćby najbardziej wyrafinowany, nie zastąpi ludzkiej wrażliwości i wyobraźni. Dowodzi tego gwałtowna burza, jaka wybuchła po rozdzieleniu 400 mln zł z Funduszu Wsparcia Kultury. Konrad Kołodziejski porusza na łamach nowego wydania tygodnika „Sieci” kwestię dyskusji wokół przydzielenia dotacji z Funduszu Wsparcia Kultury.
Publicysta „Sieci” przypomina, że… Fundusz Wsparcia Kultury miał udzielić pomocy środowiskom artystycznym, które zostały poszkodowane w wyniku ograniczeń spowodowanych przez pandemię […]. Chodziło o to, aby branża: nie tylko twórcy i wykonawcy, lecz także cały wspomagający ich personel mógł przetrwać trudne czasy.
Autor wskazuje też: […] analiza opublikowanej w internecie listy beneficjentów pomocy była bowiem zaskakująca. Znalazły się wśród nich firmy, których zaliczenie w poczet instytucji kultury mogło budzić uzasadnione wątpliwości […]. W rezultacie opinia publiczna doszła do wniosku, że spora część udzielonej pomocy nie trafi do najbardziej poszkodowanych, lecz do zaradnych kombinatorów, którzy cudzym kosztem postanowili podwyższyć swoje - i tak już duże z punktu widzenia przeciętnego obywatela – dochody. Kołodziejski informuje również, że… wicepremier Piotr Gliński początkowo nie docenił skali oburzenia i próbował drwić z zarzutów stawianych mu zarówno z lewej, jak i prawej strony. Ostatecznie jednak przyznał, że trzeba zweryfikować kryteria i nakazał wstrzymanie wypłat.
Kołodziejski omawia nieprawidłowości, jakich można było się doszukać: wysokość dotacji uzależniono od wykazanego przez wnioskodawcę spadku dochodów w ujęciu rok do roku. W naturalny sposób uprzywilejowywało to tych twórców, którzy najlepiej zarabiali i którzy - z powodu wysokich dochodów przed nastaniem pandemii – wcale nie byli w najgorszej kondycji finansowej […]. Kolejną poważną wątpliwość wzbudziło promowanie tych instytucji i firm, które w trakcie pandemii nie zwolniły pracowników […]. Przyjęte zasady zostały bowiem dość sprytnie wykorzystane przez osoby prowadzące jednoosobową działalność gospodarczą […]. Opisuje także dalsze okoliczności: wicepremier Gliński przyznał w rozmowie z Radiem Wnet, że przy przyznawaniu pomocy rzeczywiście mogło dochodzić do „pewnego typu sytuacji, które wydają się bulwersujące ze społecznego punktu widzenia”, i przeprosił opinię publiczną. Jednak winą obarczył niewłaściwy algorytm przydzielania dotacji. Zaznacza: choć minister chciał uniknąć zarzutów o jakąkolwiek stronniczość, to należało przewidzieć, że w warunkach ostrego sporu politycznego silne emocje i tak są nieuniknione. Autor dowodzi, że ta sytuacja może mieć konsekwencje dla PiS: Wyborcy z prawej strony czuli się rozżaleni, że rekompensaty dostają osoby, które wcześniej ostro atakowały rząd […]. Na to wszystko nałożył się jeszcze czynnik ekonomiczny […]. Trudno im było pojąć, że „ich rząd”, tak kiedyś wrażliwy społecznie, przekazuje nagle spore pieniądze na rekompensaty dla całkiem zamożnych elit biznesu artystycznego. […] niektórzy […] deklarowali, że czara goryczy już się przelała i więcej na PiS nie zagłosują.
Kołodziejski zauważa, że… w tym konkretnym przypadku przyjęto złe kryteria udzielania pomocy. Być może lepiej byłoby wyłączyć z niej biznes rozrywkowy, te wszystkie zespoły discopolowe, aktorów grających w reklamach oraz firmy, które kulturę mają tylko w nazwie i skupić się na instytucjach nienastawionych wyłącznie na zysk […]. Przede wszystkim jednak należałoby wrócić do pisowskich korzeni i przypomnieć sobie o zasadzie, że pomoc w pierwszej kolejności należy się najbardziej poszkodowanym i najsłabiej zarabiającym.
Więcej w najnowszym numerze „Sieci”, w sprzedaży od 23 listopada br., także w formie e-wydania na http://www.wsieciprawdy.pl/e-wydanie.html.
Zapraszamy też do subskrypcji tygodnika w Sieci Przyjaciół – www.siecprzyjaciol.pl i oglądania ciekawych audycji telewizji wPolsce.pl.
