"Sieci": Kto płacze po Urbanie?

Maciej Walaszczyk na łamach tygodnika „Sieci” komentuje reakcje na śmierć Jerzego Urbana.

Zdawałoby się, że skutecznie przerzucił pomost między brutalną siłą zwalczającą tradycyjną Polskę w czasach PRL przy pomocy esbeków i propagandy a III RP zrodzoną przy okrągłym stole. Ale na szczęście dla Polski i Polaków tak się nie stało. Maciej Walaszczyk na łamach tygodnika „Sieci” komentuje reakcje na śmierć Jerzego Urbana.

Zauważa: Dawni towarzysze wspominają go z rozrzewnieniem […]. Ale już dla młodych lewicowców – to przede wszystkim ikona dziennikarstwa i satyry, inteligentny bystrzak […]. Wszystkie te reakcje są świadectwem tego, czym była pookrągłostołowa Polska. Najdobitniej chyba udowodnił to swoim komentarzem Bartłomiej Sienkiewicz, pisząc, że choć Urban był figurą kłamstwa i cynizmu władzy, to „obecna działalność PiS o wiele bardziej jest w tym zaawansowana”.

Walaszczyk stwierdza również: Cała strategia wojny prowadzonej przez Jerzego Urbana […] polegała na zrównaniu wszelkich podłości, absurdów i zła czasów komunistycznych z okresem, gdy przyszło Polsce wydobywać się z trudnego dziedzictwa PRL. Urban tego nie ułatwiał, fałszując rzeczywistość i specjalizując się w atakowaniu i niszczeniu ludzi, plątaniu prawdy i fałszu o niedawnej historii, a nawet budowaniu poczucia winy u ofiar tego systemu […]. Wizja państwa, której oczekiwały elity III Rzeczypospolitej, po latach pokrywa się z tym, o co walczył Urban. One często mówią jego językiem i myślą o polityce jego kategoriami.

Walaszczyk opisuje też szczegóły tej wizji, która… sprowadza się do rozpuszczenia tożsamości w europejskim, liberalnym, tyglu, w którym zachodnia lewica wraz z postkomunistami chciałaby na nowo rozpocząć budowę świata według kolejnej mutacji marksistowskiej utopii. A cała nieprzystosowana reszta zamknięta w swoich szczelnych gettach, podporządkowana silnym tego świata, zarządzanego z unijnych trybunałów i komisji. Czytelnicy Urbana jako pierwsi już w latach 90. żyli w przekonaniu, że na swoje nieszczęście są zakładnikami zacofanego, absurdalnego, głupiego, niepotrzebnego i niemającego przed sobą przyszłości kraju.

Autor przypomina też, jak wyglądała droga Jerzego Urbana: Zawsze był częścią establishmentu politycznego i posiadał umiejętność utrzymywania się w orbicie władzy. Albo jako propagandysta, klakier i zausznik lub jadowity i brutalny przeciwnik […]. Śmieszne jednak, gdy dzisiejsi liberałowie różnych gatunków, lewicowi obrońcy wszelkich wolności, fanatyczni demokraci i tropiciele prawicowych zbrodni okadzają trupa rzecznika prawdziwej junty wojskowej. Mającej prawdziwą krew na rękach, zwasalizowanej przez Moskwę, posługującej się cenzurą, policją polityczną […]. Walaszczyk podkreśla także: Urban był przez całe życie […] wrogiem polskiej tradycji narodowej, Kościoła i prawicy. Zwalczającym jak mógł wszelkie polityczne, historyczne i kulturowe elementy składające się na naszą tożsamość.

Autor zaznacza, że Jerzy Urban… w ciągu prawie 70 lat aktywności dziennikarsko-politycznej odegrał swoją negatywną rolę polityczną i o niej należy mówić […] liczył ciągle na ucieczkę ku przyszłości, na nowe, agnostyczne, liberalne pokolenie […]. Mówił, że czuje się spełniony i zwycięski, ponieważ był prekursorem nurtu, który nabiera znaczenia. Walaszczyk jednocześnie zwraca uwagę, iż… wbrew temu nowe pokolenie zachwyciła historia żołnierzy podziemia antykomunistycznego i powstania warszawskiego, że dostrzegło ono zagrożenia niesione przez lewicową rewolucję na Zachodzie, a duża część skręciła ku prawicy. Dobrze, że wykuta przy okrągłym stole III Rzeczpospolita odchodzi wraz z takimi osobami jak Jerzy Urban, dla którego Polska była krajem nieważnym.

Więcej w nowym numerze tygodnika „Sieci”. Artykuły z bieżącego wydania dostępne są online w ramach subskrypcji Sieci Przyjaciół: https://wpolityce.pl/tygodniksieci/wydanie-biezace.

Zapraszamy też do oglądania audycji telewizji wPolsce.pl.