Aktualne wydanie

Kto stoi za najbardziej brutalną kampanią prezydencką?

O wszystkim wiedziałeś, Jarosławie” – tak zaczął
swój internetowy wpis Donald Tusk 8 maja br.
A dalej wyrzucił z siebie ciąg plugawych insynuacji
pod adresem Karola Nawrockiego. Plugawych i całkowicie
oszczerczych, bez cienia choćby związku z rzeczywistością.
Nieważne, co w tym konkretnym momencie
kierowało Tuskiem, aby chlusnąć szambem pomówień.
Nieważne, co odreagowywał. Ważne jest to, że kolejny raz
ukazał swoje prawdziwe polityczne oblicze. I prawdziwy
kształt dzisiejszego liberalizmu, za który zresztą on sam
odpowiada w ogromnym stopniu.

Zasadą polityki demokratycznej jest to, że w czasie kampanii
wyborczej kandydaci i partie starają się przekonać obywateli
swymi programami, hasłami i obietnicami. Kiedyś
narzekaliśmy, że wiele obietnic było nierealnych, niemożliwych
do zrealizowania. Ale zawsze był to przejaw oferty
pozytywnej, rozbudzenia nadziei, że będzie możliwe lepsze
życie dzięki zmianie polityki.

Ale w Polsce pojawił się Donald Tusk i jego partia. On nic
nie obiecuje. Nie ma pozytywnego przekazu. A jeśli już – wiadomo,
że to pozór, tak jak było z naprędce wymyślonym zestawem
sloganów pod nazwą „100 konkretów na 100 dni”.
On inaczej zdobywa i utrzymuje władzę. Sposobem jest wielokrotnie
już opisywana metoda rozbudzania najniższych
instynktów i nienawiści jednych grup społecznych wobec
pozostałych połączona ze stale powtarzanym kłamstwem,
że to ci inni „dzielą Polaków”.

Z kampanii na kampanię następuje zmiana jakościowa
– oczywiście na gorsze, nie na lepsze. Kiedyś Tusk i jego
obóz starali się udawać, że mają ofertę pozytywną. W swej
narracji odwoływali się do reguł i wartości, które rzekomo oni
lepiej przestrzegali. Oni sami i wspierające ich media co rusz
ogłaszały, co w polityce jest godne, a co nie, co wypada robić,
a czego nie. Zasady tej „gry” były tak określane, że Tusk i Platforma
zawsze je wygrywali, a prawica przegrywała. Było to
skuteczne w sytuacji hegemonii mediów starego typu. A także
dlatego, że w społeczeństwie żywa była wiara w liberalną
obietnicę, iż wkrótce wszyscy będą korzystać z dobrobytu
oraz równych warunków awansu społecznego.

Wiara wygasła, bo obietnica była kłamstwem, a społeczeństwo
dojrzało egoizm i niekompetencję liberalnych
elit. Wprawdzie hegemonia kartelu medialnego nadal jest
znacząca, ale została nadwerężona przez zmiany technologiczne
w branży informacyjnej. Na dodatek się okazało, że
to prawica dotrzymuje obietnic wyborczych, jest wrażliwa
na głos społeczeństwa i w ogóle jest bardziej kompetentna.
W efekcie społeczeństwo jest coraz mniej podatne na liberalną
propagandę i szantaże moralne serwowane przez media
głównego nurtu.

Właściwie społeczeństwa w liczbie mnogiej, bo to zjawisko
nie dotyczy tylko Polski. W odpowiedzi, aby utrzymać
władzę, liberalne elity coraz chętniej sięgają po gołą siłę. Bez
szczególnych starań, aby przekonać społeczeństwa do swych
racji. Widzieliśmy to przecież w Rumunii i we Francji. Donald
Tusk jest częścią tego zjawiska, choć z własnego wyboru
bardziej odrażającą ze względów etycznych i estetycznych.

Zatem to nie przypadek, że obecna kampania prezydencka
jest najbardziej brudna i brutalna ze wszystkich po 1989 r.
To konsekwencja degeneracji liberalizmu. Kandydat obozu
liberalnego Rafał Trzaskowski jest przy tym tak niepewny
swojej wygranej, że boi się konfrontacji z konkurentami i mediami.
Jeśli uczestniczy w debacie, to tylko takiej, nad którą
pełną kontrolę ma jego sztab wyborczy. A celem tej kontroli
jest przecież stworzenie nierównych i nieuczciwych warunków
dysputy. Trzaskowski boi się pójść na wywiad tam, gdzie
ktoś może zadać mu trudniejsze pytania. Jeśli wywiad, to też
tylko w kontrolowanych warunkach.

Główną bronią są zatem „kompromaty” i tak trzeba czytać
wszystkie ataki na głównego konkurenta, czyli Karola
Nawrockiego.
Sytuacja rzeczywiście przypomina metody
stosowane kiedyś na Białorusi, co podkreślają zwolennicy
Nawrockiego. Mają rację. Za sprawą Tuska i jego partii dzisiejsza
kampania wyborcza to dokładne odwzorowanie tego,
jak zdobywano władzę w republikach postsowieckich. Polityka
w Polsce w 2025 r. to powtórzenie metod Łukaszenki
i Janukowycza. Donald Tusk i liberalna oligarchia przenieśli
nas daleko na Wschód. Na bardzo dziki Wschód

Piotr Gursztyn